Поглед:
4
Искривената православна вера (т.е. ерес во црковна смисла) „стана основа на идеологијата на режимот на Путин“. Ова е главната теза на големиот програмски говор што го одржа вселенскиот (константинополски) патријарх Вартоломеј (Архондонис), „првиот почесен“ архиереј на светското православие.
Тој ги кажа овие силни зборови пред меѓународната конференција за политика што се одржува деновиве во Абу Даби, како платформа за презентирање на детален план за разбивање на глобалната структура на Руската православна црква, која е цврсто споена со режимот на Путин и се подготвува да ја сподели неговата историска судбина.
Тоа е еден вид клуб „Валдаи“ на чело со шефот на Францускиот институт за меѓународни односи проф. Тиери де Монбриал и кој ги обединува авторитативните политиколози и дипломати од Истокот и Западот. Оваа година, конференцијата за меѓународна политика, организирана од истоимената фондација, беше целосно посветена на настаните во и околу Украина. А водачот на светското православие, кој докторирал од Минхен и од Папските Грегоријански универзитети, понуди своја анализа за причините за оваа катастрофа, врз основа на црковната историја и канонското право.
Пост-секуларизмот, кој ги замени капиталистичкиот материјализам и комунистичкиот атеизам, ја направи религиозната реторика и симболите многу популарни во меѓународната политика. Но, спојувањето на овие симболи со московскиот неоимперијализам, остатоците од советската идеологија и паранојата на еден политички лидер создаде многу грд, крвав хибрид. Вартоломеј за прв пат толку категорично со толку остри зборови ја нарече интеракцијата на Руската православна црква со режимот на Кремљ.
Но, со избувнувањето на војната во 2022 година, особено откако руската пропаганда почна да ја прави „света“, се покажа дека дури и во нашиот „просветлен“ век, ерес може да доведе до масовно крвопролевање во луд обид да се уништи еден од најпознатите – главните европски земји – Украина.
Вселенскиот патријарх не го смета руското православие за ерес, признавајќи го неговиот „огромен интелектуален, духовен и уметнички придонес“ во христијанската традиција. Според него, ерес е идеологијата на „рускиот свет“ (русский мир), која ја пропагираат патријархот Кирил (Гундијаев), Владимир Путин и нивните идеолошки потчинети, кои цинично го користат „оживувачкото религиозно чувство на народот“, кое тие се претворија во политичка алатка за неговите налудничави цели.
Без искуството на потопување во советскиот атеизам, кој го отсече народот на Русија од континуитетот на духовниот живот, од традицијата, идеологијата на „рускиот свет“ не можеше да ги зароби умовите на Русите. Оваа идеологија е постмодерно нео-православие кое во едно шише ги спои чисто надворешните атрибути на предреволуционерното царско православие, густината на советскиот атеизам и психичката траума оставена по распадот на СССР.
Од времето на монголско-татарската инвазија, која ги постави темелите на московскиот империјализам, територијата на модерна Украина е потопена во вековниот процес на прераспределба меѓу моќните соседи. „Оваа дијалектика на создавање и уништување го објаснува појавувањето на посебен украински идентитет“, вели патријархот Вартоломеј.
„Со векови, населението на Украина беше подложено на последователни странски доминации: руска, полска, монголска, литванска или австриска. 20 век беше особено тежок за Украинците. Тие го преживеаја големиот сталинистички глад (Гладомора) и се најдоа во епицентарот на вооружената конфронтација меѓу Советскиот Сојуз и нацистичка Германија.
Ваквото тешко историско искуство „ја објаснува желбата на Украина да се издвои од руската целина и да се поврзе со Европа и нејзините вредности“. Вартоломеј не ја сведува „украинците“ само на спецификите на политичката историја на Украина.
Патријархот ги гледа своите подлабоки корени во религиозниот развој на Украинците, кој, барем од 14 век, се движи по сосема поинаков вектор од оној на Москва. Како цариградски патријарх, тој сведочеше дека украинското православие се развивало токму во рамките на византиската, „вселенска“ парадигма, додека московското православие станало изолирано, а руската религиозна идеологија станала секташка.
Средновековниот концепт на „Москва – третиот Рим“ стана основа за агресивното противење на Московија-Русија кон остатокот од светот, „лежејќи во злото“ и „месијанските“ аспирации на Московја да го „ослободи“ целиот овој свет. , односно да го вклучи во нејзината заблуда светска империја. Патријархот направи тривијална паралела помеѓу московскиот „месијанизам“ и „идеите за германскиот национализам“ кои созреаа во 19 век. и ги отвори своите врати во 1930-тите.
Пред речиси 200 години, државната црква на Руската империја почна да го дели православниот исток, откинувајќи од Вселенската патријаршија словенските цркви организирани на етничка основа (главно бугарски). Доктрината за етничкиот принцип на црковното организирање беше осудена во 1872 година од страна на Константинополскиот собор како ерес на етнофилетизмот („форма на црковен расизам“, како што објасни Вартоломеј).
После тоа, Црквата на Руската империја наводно официјално се согласила со оваа осуда, но продолжила со својата политика. Дури и во советската ера, кога раководството на КГБ им даваше задачи на своите агенти во наметки испратени во странство под маската на Руската православна црква, постојано беше нагласена потребата да се „поткопа непријателското влијание на цариградскиот патријарх“.
Коментирајќи го говорот на Вартоломеј на неговото емитување на 13 декември, главниот пропагандист на Кремљ Владимир Соловјов ја продолжи оваа линија, нарекувајќи го Вселенскиот патријарх „американски полурод“ и „сатанист“ на неговиот вообичаен начин. Од своја страна, патријархот Вартоломеј ја сметаше Руската православна црква одговорна за мотивирање и туркање на режимот на Путин кон почетокот на новата светска војна.
Во денешно време, старата ерес на етнофилетизмот во Руската православна црква е доведена до фаза на „етнотрибализам“ – доктрина за супериорност („посебна мисија“) на еден единствен народ над сите други. Идеологијата на „рускиот свет“, призна патријархот, „е инструмент за легитимирање на рускиот експанзионизам и основа на неговата стратегија. Очигледна е врската со минатото на етнофилетизмот и сегашноста на „рускиот свет“. Така, верата станува основа на идеологијата на крвавиот режим на Путин“.
Очигледно, патријархот Кирил го поддржуваат само неговите потчинети структури во Руската Федерација и Белорусија, но дури и украинските епархии лојални на Руската православна црква се оградија од неговата позиција. „Руската црква ги користи средствата на државата за да го воспостави своето влијание врз канонската територија на другите цркви, и покрај најелементарните правила на црковната организација на Православието.
Станува збор за создавањето на „Африканската егзархија“ на Руската православна црква и привлекувањето кон неа на африканските свештенства од Александриската патријаршија, и покрај тоа што Александриската црква е основана во 1 век п.н.е. од страна на апостол Марко и неговата јурисдикција над африканските територии никогаш не била доведена во прашање во историјата на христијанството.
Карактеристично е што „егзархијата“ на Руската православна црква постигна максимален успех во африканските земји, каде што приватната руска армија „Вагнер“ врши големо влијание.
